کتاب هفت پله تا بابا و بالاتر

هفت ماه و یک شب است که پدرم را از دست داده‌ام. نمی‌گویم هفت ماه و یک روز، چون درست از همان وقتی‌که رفته، هیچ روزی را به یاد نمی‌آورم. همۀ روزهایم مثل شب، تاریک و سوت‌وکور شده است؛ چون بابا موقع رفتن از خانه، چراغ‌ها را و موقع رد شدن از آسمان، خورشید را هم خاموش کرد! درست از صبح همان روزِ تاریکی که با صدای فریادهای مامان-که بابا را صدا می‌زد-از خواب پریدم. ترسیدم! من از صدای فریادهای مامان نترسیدم؛ از صدای سکوت بابا ترسیدم. ای‌کاش من هم مثل بابا خواب می‌ماندم؛ آن‌هم برای همیشه… .